lykouriablog_

Του τελαλη

Πέμπτη απόγευμα ανηφορήσαμε για το μπαρμπαλιά, το ξωκλήσι «καταφύγιο», γιατί αυτό ήταν, τότε που ο κίνδυνος ήταν η μπόρα και τα αστροπελέκια και όχι οι μηχανές, τα σκληρά ή τα μαλακά ή τα γρήγορα αυτοκίνητα.

Πιάναμε την πόρτα της εκκλησίας και όταν πέρναγε η μπόρα και άρχιζαν πάλι τα τζιτζίκια,  εμείς τότε …κρεμαγόμαστε από την καμπάνα.

Πήγαμε για ένα κεράκι και κάτσαμε δυο ώρες.

Ο Παπαγιώργης πάντα γελαστός και καλοσυνάτος, αλλά και ο Παπαγιώργης ο Αναστασόπουλος είχε  φροντίσει  και έφερε μια εξαιρετική ομάδα ψαλτών που μαζί με τον αρραβωνιαστικό της Μαρίας, το γιατρό και το Κώστα το γραμματικό,  έδιναν πραγματικό ρεσιτάλ βυζαντινής πανδαισίας.

Δεν χόρταινες να τους ακούς…

Ε, και όπως πάντα είχε φροντίσει για την σωστή ηχητική απόδοση αυτός ο ακούραστος λυκουριώτης… ο γητευτής των ήχων και των φώτων, ο Ταβουλιάρης.

Ρε είχε κόσμο, και βέβαια απλά, λυτά τάματα, έτσι όπως αξίζει να αποδίδεις ευγνωμοσύνη στο μπαρμπαλιά. Απλά και ταπεινά με ένα άρτο ή ένα πρόσφορο.

Ήταν πολλοί εκεί. Πρώτα – πρώτα ο Γκολφυνόπουλος, που είχε και τα γενέθλια του εκείνη τη μέρα, και τιμάει πάντα τον Αλιά… ίσως κάτι να του χρωστάει …του μπαρμπαλιά. Βλέπεις πριν από πολλά χρόνια όταν περνούσε η Ζωήτσα από κει, από το διάσελο του Αλιά του ζήτησε μια χάρη, «ένα παιδάκι θέλω να μου δώσεις, και γω στη χάρη σου θα βγάλω το όνομα σου» και το παιδάκι όχι μόνο ήρθε αλλά και ανήμερα …ξημερώνοντας τ’ Αλιός. Πίστευε και μη ερεύνα.

Ο Σπύρος Οικονομόπουλος από τη Λαύκα με την οικογένεια του, ο γιατρος ο Δήμος με τη γυναίκα του, η Καλαμάκιενα, η Φωτοκαλιαβίνα, η Μαρία του Παπαγγελή με όλη την ομάδα, η Πηγή του Μανωλέση, που να τους θυμηθείς ούλους και φυσικά ο Αποστόλης με όλη την οικογένεια του απίκο.

Α, ναι και στο δρόμο ανεβαίνοντας  απάνταγες παιδία, την Κυράστω, την Ασπασία άλλα και άλλα, πολλά παιδία, καμιά δεκαπενταριά, όχι όλα μαζί, αλλά ξεχωριστά, να πηγαίνουν με τα ποδιά στον προφήτη. Απ’ ούλα τούτο, τι με παραξένεψε πιο πολύ; Ρε λες ετούτη κρίση να μας ανθρωπέψει και λίγο;

Το βράδυ στα καφενεία σου έσπαζε τη μύτη το άρωμα της γουρουνοπούλας.

Ο καλλιτέχνης του είδους, ο Παπουτσάς έδινε ρεσιτάλ και ο Ανδρέας με τον Πάνο πανάξιοι μάστοροι… να γλύφεις τα δάχτυλα σου…αν ήταν και λυκουριώτικη θα ‘ταν ακόμα καλύτερη… έλειψε όμως η γίδα η βραστή. Δεν φταίνε βέβαια τα καφενεία, εμείς φταίμε που δεν παραγκέλνουμε

Τρεις ζυγές όργανα! Ναι, αλήθεια σας λέω!

Τι να πεις; Γιατί τρεις και όχι μία και καλή;

Ή τρεις λαλούν και δυο χορεύουν; Γιατί μέχρι τις τρεις που έκατσα μια παρέα χόρεψε στου Ανδρέα, ο Χαραλαμπόπουλος από τη Καμενίτσα  με το Γκόφα και τα βλαστάρια του και στου Ροϊδάκη απ’ όσο έμαθα μόνο ο Περεκλής… κατά τις τέσσερρες. Τα τελευταία τραγούδια ήταν κάτι ζεϊμπέκικα, τα άκουγα από το κρεβάτι. Ο Νούλης όπως πάντα  πρέπει να’ ταν, μάλλον θα έκλεινε τη παράσταση.

Το πρωί πάλι Αϊλιάς, πήγαμε από τους τελευταίους, είχε κόσμο αλλά όχι και πάρα πολύ. Απ’ όσο πήρα χαμπάρι λείψανε οι αρχές του τόπου, δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, πρώην και νυν τίποτα. Αργούν οι εκλογές βλέπετε …ενώ του χρόνου θα ‘χει πασαρέλα.

Θα ‘χουνε σκοτούρες πολλές.

Χοροστατούσε ο πρώην μητροπολίτης  Καρδίτσας και τώρα τιμητικά Βρεσθένης και  μόνιμα Καλαβρυτινός. Ο σεβασμιότατος Θεόκλητος έβαλε όπως και πέρυσι έναν πολύ ενδιαφέροντα, απλό, μικρό και κατανοητό λόγο και άφησε στη πάντα εκείνα τα ακαταλαβίστικα τα βαρετά τα… παπαδίστικα. Κάπου άκουσα ότι διαφώνησε με τον Αμβρόσιο στο ότι, αντί να κάνει η εκκλησία επιχειρήσεις… να επιχειρήσει να αγοράσει μερίδιο από το χρέος. Αν είναι έτσι μπράβο του και να μας έρχεται πάντα …τέτοιες ιδέες είναι ευπρόσδεχτες …και απαραίτητες.

Μετά το απόλιο της εκκλησίας ο Αποστόλης με …όλη του την οικογένεια, την στενή δηλαδή,  τα παιδία την Ελένη τη Μαρία τη γεωργία το Βασιλάκη, την Γούτενα… αλλά και την ευρύτερη, η Ντίνα και Γεωργία του Μελτιάδη, αλλά και του μακαρίτη του Τάση του Ανδρίκου τη γυναίκα, α, ρε που είχε φτιάξει μια σκορδαλιά άλλο πράμα, ήταν όλοι τους στο πόδι, προσπάθησαν και τα καταφέρουν με το καλύτερο τρόπο ώστε να γίνουν τέλειες και να φχαριστηθούνε ούλοι.

Και επειδή εφέτος τα’ Αλιός έπεσε  Παρασκευή,  ας όψεται… που νηστεύανε οι παπάδες  και έτσι τη γλιτώσανε οι μούσκες και κόρμπες και τη πληρώσανε οι μπακαλιάροι.

Βέβαια, άλλο όμως να τρως στο διάσελο κανά γκεσέμι και άλλο μπακαλιάρο… δεν πειράζει του χρόνου Αποστόλη θα φάμε και τα φετινά!

Μετά κατεβήκαμε στο καφενείο, παίξανε καμιά δηλωτή στη …λούφα μέρα που ‘τανε …χάσανε κανά δυο φορές… καμπόσοι συνέχεια, τι και αν φωνάζανε …ότι είναι δάσκαλοι… η τράπουλα όταν θέλει γίνεται δασκάλα μοναχή της …μια φορά ο μακαρίτης ο Νίκος του Τζιώρτζης την είχε βάλει στο τηγάνι της Φωτοκαλιαβίνας. Είχε άσσο, τράβαγε λιμό και μετά του ‘ρχοταν εννιά ή δέκα, μια, δυο, τρεις, πέντε, …την έβαλε στο τηγάνι και ξεσπάθωσε!

Το βράδυ είχε κλαρίνα ή μπουζούκια, ούτε που κατάλαβα. Είχε κλαρίνα, γιατί εγώ για κλαρίνα τα είχα, αλλά και για μπουζούκια  φέρνανε. Παραγγέλνανε κάτι που χορεύονται σαν δημοτικά και κάτι που τραγουδιέται σαν λαϊκοτσιγκανοδημοτικό …μάλλον αχταρμάς πρέπει να λέγεται αυτό. Είχε πάει η ώρα τρεις και την καραγκούνα δεν την άκουσα…

Πιάσαμε πάτο όσον αφορά τα όργανα. Η τουλάχιστο μακάρι να έχουμε πιάσει πάτο!

Μπήκε μια παρέα παιδία από το Φενεό, λεβεντόπαιδα αλλά τι χορεύανε ούτε που κατάλαβα …βέβαια ούτε τα παιδιά φταίνε ούτε και τα όργανα. Εμείς φταίμε και μάλιστα εγώ που γράφω …έχω και μεγάλη ευθύνη.

Όμως όλοι μαζί μπορούμε να το διορθώσουμε. Το πανηγύρι πρέπει να πάρει τη μορφή του και για να γίνει αυτό πρέπει να χτίσουμε νοοτροπία και να εμπνεύσουμε κανόνες…

Πρέπει ανεπιστρεπτί να τελειώσει η χαρτούρα στα όργανα γιατί …ο κοσμάκης έτσι δεν χορεύει!!! Ρε …ο καλοπερασάκιας και ο τυλωμένος  δεν έχει όρεξη να εκτονωθεί, ο ταλαιπωρημένος θέλει να πετάξει τη σκούφια του, αυτός θέλει να πει έξω φτώχια. Αμ, έλα που το θέλει αλλά δεν το μπορεί …γιατί πρέπει να έχει τουλάχιστον εικοσάρικο… για ξεμπέρδεμα… και εκείνος δεν έχει δίδαχτρα για το παιδί…. Ως εδώ και μη παρέκει…

Μια ζυγιά καλή  με ρεπερτόριο…όχι απαραίτητα ακριβή …εξάλλου υπάρχουν και άνθρωποι που μπορούν να βοηθήσουν να έρθουν άνθρωποι καλλιτέχνες πολύ αξιόλογοι και με ελάχιστα χρήματα έως και καθόλου …αρκεί να το ζητήσουν και αρκεί να τους το ζητήσουμε. και επειδή θέλω να μιλάμε και με ονόματα… ο Λαλεζάς θα μπορούσε να  είναι μια καλή  περίπτωση για αφετηρία… αρκεί βέβαια να του το ζητήσει… ο γεωργός!