lykouriablog_

Του Χρίστου κοντογιαννη

Ήταν απόγευμα Σαββάτου… “Πατάω σιγά, γιατί είδα τα αμάξι απόξω και θα κοιμάται το παιδί, μην τον ξυπνήσουμε…” (Το παιδί 60 χρόνων !!!) “Μορ έλα μέσα να πιούμε το καφέ.”

Αυτή ήταν η τελευταία φορά που σε άκουσα Νάσιο… Κάπως έτσι τελείωνε η μέρα… Περίπου στις πέντε το απόγευμα οι φιλενάδες, καφεδάκι, κουλουράκια, κανένα κέικ ή κανένα παγωτάκι. Θέριζαν όλο τον κάμπο και “έσπερναν” το μισό χωριό, τώρα στα λόγια, …κάποτε στην πράξη … Και το μόνιμο παράπονο: “Το νερό το ‘χουνε γυρισμένο κατά του Γκαγκαδά” και βέβαια ότι τους λένε ότι χαλάνε πολύ νερό… Άκουγα που λέγανε “Εγώ, παιδάκι μου, δε το χαλάω το λούβερο,θα είναι χαλασμένο το ρολόι μου”. “Και εγώ το ίδιο. Και το δικό μου χαλασμένο θα είναι”, έλεγε η άλλη. Και το μόνιμό τους ερώτημα “Άκουσες, θα ΄ρθουν να μετρήσουν τα ρολόγια για το νερό”; “Για μάθε πότε θα ΄ρθουν να μετρήσουν;” Ή το άλλο “Τι λυσσιάξανε με κείνο το νερό, αφού φέτος έχει πολύ,ανοίγεις τη βρύση και σε σκοτώνει το λάστιχο”…έπρεπε να υπάρχει μια δικαιολογία..Κι όλα αυτά για το περιβολάκι, για καμιά ντομάτα, καμιά κορφοκολοκυθιά, για κανένα αγγουράκι, για τα παιδιά…. για τη γειτονιά, για όλους.

Και ξαφνικά το παρεάκι χάθηκε! ”Δεν μπορεί, δεν είναι καλά η Νάσιο! Και της έλεγα της χουχουλούζας, φάε να σταθείς!!!!”

“Ρε τη σκασοκάρδα, πού χάθηκε;” και άλλοτε “Έ, εγώ εδώ χάμου τη Νάσιο είχα. Εσείς ερχόσαστε, φεύγετε, πάτε στο καφενείο, ξεσκάτε … Μα παιδάκι μου ήτανε μια χαρά. Τι έπαθε σε μια μέρα η σκασοκάρδα”. “Πάει η Νάσιο. Για να μην φανεί η Νάσιο δεν είναι καλά.” Πού να λες και τι να εξηγείς… Από εκείνη τη μέρα οι δυο φιλενάδες δεν ξαναμίλησαν… κάποιες τηλεφωνικές απόπειρες δεν ευδοκίμησαν…Έτσι απότομα…

Σε θυμάμαι Νάσιο, από τα παιδικά μου χρόνια, σαν έναν αεικίνητο, γελαστό άνθρωπο, έναν ακούραστο άνθρωπο… σε συνθήκες δύσκολες, σχεδόν ακραίες. Ακόμα και με τα 80 συμπληρωμένα να τρέχετε με τον Νίκο με το κόκκινο αγροτικό, πότε στα Σιούρια, πότε στη Σκόζα, ποτέ στον Άι-Δημήτρη και όπου αλλού υπάρχει χωράφι… Χρόνια ταλαιπώριας … Τον Αύγουστο σε σταφίδα και το Νοέμβρη για λάδι… Τι κουβάλησε αυτή πλάτη μόνο αυτή το ξέρει, πόσο παιδεύτηκαν αυτά τα χέρια….θεούλη μου πως άντεξαν; Ήταν η φαμελιά μεγάλη και τα παιδιά μικρά και έπρεπε να στηριχτεί το σπίτι. Να στηρίξει τον Νίκο, εναν πανέξυπνο και πολυ δουλευταρά σύντροφο…που έτρεχε και αυτός από το πρωί ως το βράδυ, πότε με τα πρόβατα και πότε στο μεροκάματο. Βέβαια το παρακάνατε και οι δυό σας … δουλεύατε και στα γεράματα όσο και στα νιάτα σας… Δουλειά δουλειά δουλειά. Αυτή η γενιά ουσιαστικά δεν παίρνει σύνταξη ποτέ… Μέχρι τα 80 και βάλε συνέχεια παράγει, συνέχεια βοηθάει, συνέχεια δημιουργεί.

Αχ κυρα-Αθανασία τι να θα σου πρωτοπώ…!!! Η ποδιά σου ήταν πάντα γεμάτη ή με αυγά,ή έφερνες υπέροχα αμπελοβλάσταρα, ή κάτι απίδια από του Σκυραμπέλι νομίζω ή δεν ξέρω από πού, με απίστευτο άρωμα και βέβαια έφερνες τα πιο τέλεια χόρτα.Δεν ξέρω που τα μάζευες… Ίσως σε κάποιο προσήλιο, πάντως ήταν πεντανόστιμα …Εσύ και η Μακαρίτισσα η Τασιά η Καρέλαινα μαζεύατε τα πιο υπέροχα χόρτα!! Και βέβαια διατηρούσες πάντα άριστο περιβολάκι… σχεδόν όλο το χρόνο, είχες περιβόλι με απούλα τα ζαρζαβατικά, μαρούλια ντομάτες, κολοκύθια, άνηθο, μαϊντανό, δυόσμο, τα πάντα!!! Και τι ήθελες ;ούτε σινεμάς σου έλειπε, ούτε για τα πανηγύρια καιγόσουνα, λίγο νεράκι παραπάνω ήθελες να χαλάς, ότι δηλαδή θέλει, όλη η γένια σου. Ίσως γιατί αυτό σας έλειψε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, και επιπλέον γιατί έχετε μάθει να προσφέρετε μέχρι να σβήσετε όρθιοι… Γιατί η ζωή σας είναι συνώνυμο της προσφοράς. Για να είμαστε δίκαιοι και εδώ που τα λέμε κι εσύ και η φιλενάδα σου ήσασταν ικανές να “αδειάσετε την δεξαμενή”, αν δεν σας έβαζαν φρένο και φωνές τα παιδιά…Ίσως γιατί εσείς αγαπάτε πραγματικά τα δέντρα, γιατί εσείς αγαπάτε πραγματικά τα ζωντανά γιατί εσείς αγαπάτε πραγματικά ότι έχει ζωή γύρω σας,και γιαυτό ίσως να υπερβάλατε.…

Εύγε σας… και ας μας δυσκολεύατε!! Πάντα βρισκόταν ο τρόπος για το μέτρο. Αλλά ας είναι! Τώρα μας τα “χάρισες” ούλα….!!! Σήμερα που φεύγεις… το κλάμα και πόνος της φύτρα σου σου ήταν η μεγάλη σου ανταμοιβή,η μεγάλη αναγνώριση, τα παράσημά σου Νασιούλα, για την τεράστια προσπάθεια που έκανες. Ο Νίκος σαν το ψάρι έξω από τα νερά του, πού να πάει χωρίς το στήριγμά του, σε ποιον να πει τον πόνο του, ποιον να μαλώσει, σε ποιον να γκρινιάξει… Δε λέω, τα παιδιά του προσφέρουν και θα του προσφέρουν ό,τι χρειαστεί και με το παραπάνω, είναι τόσο δεμένη οικογένεια που προσφέρει και την ψυχή στους γονείς, όπως έκανε και σε σένα, όπως όλες οι πολύτεκνες οικογένειες.Όμως η Νασιούλα ήταν αλλιώς, ήταν το καταφύγιο, ήταν το χωνευτήρι των πάντων…. προσέφερε τα πάντα. Λοιπόν…Και εκεί που πίνατε το καφέ σας χτύπαγε το τηλέφωνο, ”πες της χάθηκε να ρθει να μου τοιμάσει να πιω τα φάρμακα, έλεγε λίγο θυμωμένα λίγο αστειευόμενος ο Νίκος, και ακουγόταν η Νάσιο “στα ‘χω ούλα έτοιμα πάνω στο τραπέζι, πιέτα να πω δυο κουβέντες με τη φιλενάδα μου “…. και άκουγαν και οι δυό τα ανάλογα “στολίδια” του Νίκου…και έσκαγαν στα γέλια… Βέβαια μετά από λίγο θα έφευγες βιαστικά για την αποστολή σου…. πάντα βιαστικιά ήσουν ρε Νάσιο.

Τώρα ξεκουράζεσαι… Θα ‘λεγα κυνικά …επιτέλους ξεκουράζεσαι… Γιατί αυτή τη λέξη μέχρι τις μέρες που έφυγες απ’ το χωριό δεν την ήξερες. Πάντα πάλευες… Φτιάξατε με το Νίκο 5 υπέροχα παιδιά, το Θοδωρή, την Ολυμπία, την Σοφία, το Τάσο και τη Λουκία. Μια θράκα εγγόνια γιομίσανε το σπιτικό σας!!! Όλα τους ένα και ένα!!! Βέβαια όλα αυτά είχαν και στεναχώριες, ο χαμός του γαμπρού σου κυρίως… με τέσσερα μικρά παιδιά πίσω που έπρεπε να μεγαλώσουν, να σπουδάσουν!!! Τώρα η πέρα βρύση δεν θα σε ακούει να μονολογείς ή να πιάνεις την κουβέντα με τις κότες, τα μαρτίνια και τις κολοκυθιές …έχει όμως να θυμάται πολλά….ο ιδρώτας σου θα θρέφει για πολύ ακόμα αυτό το τόπο, όλα εκεί γύρω θάχουν την σφραγίδα σου… Έσβησες, ήσυχα, απλά, ταπεινά, όπως έζησες…

Υγ. Πάντως να ξέρεις, την ώρα που έφυγες …η φιλενάδα σου είχε ξαπλώσει.. πετάχτηκε στον ύπνο της και με πήρε τηλέφωνο, ήμουν στην Αθήνα. “Παιδάκι μου, κάποιος χτύπησε την πόρτα… Και είπα μην ήρθες εσύ.” Ήταν ακριβώς η ώρα που έφευγες, και στην πόρτα μας δεν ήταν κανείς..… Διαίσθηση;