lykouriablog_

Πάει και ο Παπα-Γιώργης
Κανείς δεν περίμενε τέτοιο τέλος.     

Δυνατός και χαλκέντερος, αλώνιζε όλη την Αττική με ένα σαραβαλάκι που για να μπεις μέσα έπρεπε να βγάλεις τα ψωμιά και τα κουλούρια που μάζευε για τους φτωχούς, ανεξαρτήτου θρησκείας και χρώματος ή φυλής. Η ευαισθησία του σκεπάζονταν από μια βουνήσια αγριάδα για να μη φανεί. Ήταν σαν εκείνα τα εκλεκτά μέταλλα που νια να λάμψουν πρέπει να σκουπίσεις τη σκόνη που τα σκεπάζει. Ένας μάχιμος στην πρώτη γραμμή της εκκλησίας ήταν, όμως κάτω από το ράσο κρύβονταν ένας «Ζορμπάς» της ζωής, μερακλής για τα όμορφα που ο θεός χάρισε σε τούτη τη χώρα. Με λίγο ουζάκι, και μεζέ κάτι νηστίσιμο, κάθονταν στο απόβραδο τις κρύες νύχτες του Χειμώνα, να ετοιμάσει τα πύρινα κηρύγματα της Κυριακής, και μόλις καλοκαίριαζε χάνονταν στις πευκόφυτες παραλίες της Αττικής ξαπλωμένος στη ρίζα κάποιου πεύκου να ατενίζει το πέλαγος μια και λάτρευε τη θάλασσα και ας ήταν από τα βουνίσια Λυκούρια της Πελοποννήσου. Μόλις φτάσαμε στα λουτρά Μπόζαρ στην Πέλλα, και βγήκα με το Θόδωρο το στενό του φίλο για ψώνια, Κυριακή πρωί, και ακούω μια πύρινη ομιλία από τα μεγάφωνα της εκκλησίας του χωριού. Μιλούσε για την αγάπη προς το δίπλα και τον παρα­δίπλα ανεξάρτητα αν αυτός είναι δικός μας ή ξένος. Όχι μόνο λόγια αλλά έργα. Αγάπη χωρίς πρακτικά επακόλουθα είναι ψευτιά και υποκρισία, ήταν η φωνή του Παπα-Γιώργη, που αφού τέλειωσε τα λειτουργικά ανέβηκε και στον άμβωνα. Ο παπάς δεν αστειεύεται …ήθελε πάντα τον πρώτο ρόλο και μέρος και του δεύτερου ίσως!

Εγώ δεν ήμουν στο στενό περιβάλλον της Θρησκευτικής Ευρωζώνης του παπά, όμως εκτιμούσα ιδιαίτερα την κοινωνική του προσφορά. Ακόμα καμάρωνα την συμπεριφορά του που συνδύαζε τον μοναχισμό με τον κοσμικό χαρακτήρα του μαχόμενου κλήρου, μπόρεσε να είναι δέκτης των μηνυμάτων της κοινωνίας και ζούσε μέσα σε αυτήν, αλλά και για αυτήν. Η θεωρεία: ή Παπάς- παπάς ή ζευγάς-ζευγάς δεν ίσχυε για τον Παππά-Γιώργη ήταν πρωτίστως παππάς αλλά και ζευγάς, και πολύ καλά έκανε.

Ήθελε πάντα να νικάει κάποια στιγμή χαλάρωσε στην έκσταση των θρησκευτικών του καθηκόντων και ο χάρος τον βρήκε απροετοίμαστο, αλλιώς θα εύρισκε τρόπο να τον τουμπάρει ο πανέξυπνος Λυκουριώτης της Πελοποννήσου. Ας αναπαυθεί τουλάχιστον μετά θάνατον ο κουρασμένος της ζωής. Παπα-Γιώργη μας λείπεις.

Ένας φίλος