lykouriablog_

ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΒΙΓΓΟΥ

Υπάρχει μια τρυφερότητα που μόνο η στέρηση γεννά με αυτόν τον τρόπο: το χάδι στοργής που το κουρασμένο χέρι των γονιών μας έδινε (όταν δεν μας τις έβρεχε ας πούμε), η αδρή, αδέξια τρυφεράδα των παππούδων μας που αγκάλιαζαν τις γυναίκες τους σε περιβόλια τα οποία, είχαν σκάψει με τα ίδια εκείνα χέρια αμέτρητες φορές. Α, οι παλιοί, ήξεραν πώς να χτίσουν ένα σπίτι με πέτρες, να στήσουν δυο υδραυλικά με μια δεξαμενή στην ταράτσα, να κλαδέψουν τα ξινά, να αλλάξουν λάδια στο Zundapp, να ρίξουν ένα δίχτυ ή να φτιάξουν σύγκλινο. Οι γυναίκες, να ράψουν και να μαντάρουν, να ταΐσουν το σκύλο και το μωρό, να φτιάξουν ένα γλυκό του κουταλιού, κάπαρη στο βάζο ή να ξεράνουν λίγη ρίγανη.

Κοινοτυπίες θα πεις, αλλά τώρα που ανακαλύπτεις με ταχύρρυθμα μαθήματα ότι η ευμάρεια δεν προσμετράται με καταθέσεις, ότι η μεγαλύτερη πολυτέλεια είναι ο ελεύθερος χρόνος και ότι υπάρχουν πολύ σημαντικότερα πράγματα στη ζωή του καθενός μας από την «ρευστότητα των αγορών» (την ποια;), ίσως εύχεσαι να ήξερες πώς να ρίξεις ένα κιούρτο, να αρμέξεις ένα κατσίκι ή να καλαφατίσεις ένα σκαφί.

Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω σου, σε συνδυασμό με όλα αυτά που μπορεί να συμβούν (και σε αντιδιαστολή με όλα αυτά που θα έπρεπε να σου έχουν συμβεί, όχι;) οδηγούν σε αναπόφευκτα συμπεράσματα. Το κοινωνικό χρέος μπορεί να είναι σαν το Σύμπαν, το οποίο τρεις Νομπελίστες έδειξαν πρόσφατα ότι όχι απλώς συνεχίζει να διογκώνεται, αλλά διαστέλλεται όλο και ταχύτερα, οι ευκαιρίες σου όμως να αντιληφθείς τι πραγματικά συμβαίνει στο Σύμπαν αυτό, είναι αντιστρόφως ανάλογες: Το «τώρα» έγινε κιόλας «χτες», το μέλλον δεν υπάρχει. Αν συνειδητοποιήσεις τη θέση μέσα στο αχανές αυτό Στερέωμα, θα ασχοληθείς με την πραγματικότητα; Χρέος; Ποιο χρέος; Τρυγήσαμε το Σεπτέμβρη κι αυτές τις μέρες έχουμε να τινάξουμε τις ελιές.