του Θωμά Γκόρπα
Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους μας που μεγαλώσαμε!
Όλοι μας πίναμε το γαλατάκι μας και τρώγαμε τη «δύναμή» μας μπουκωμένα και αγχωμένα από τη μαμά μας!
Και όλα αυτά γιατί;
Μα φυσικά για να μεγαλώσουμε, να γίνουμε μεγάλοι και δυνατοί, να μάθουμε γραμματάκια, να ερωτευθούμε, να παντρευτούμε, να κάνουμε τα παιδάκια μας και να πιάσουμε τη ζωή από τα μαλλιά!
Μόνο που η ζωή μας βγήκε καραφλή…
Μαλί πουθενά! Όσο και να προσπαθούμε να πιαστούμε από κάπου, μάταια…
Η ζωή έκανε ντε καπάζ , απέτυχε και μας έμεινε η γλύκα. Έμεινε μόνο η ασταμάτητη προσπάθεια για το τίποτα, το πουθενά, το άπατο!
Μα γιατί καλέ κυρία άλλαξες το μαλλί;
Σου είπε κανείς να αλλάξεις μαλλί;
Να το κάνεις πράσινο, μπλέ, κόκκινο, τρικολόρε;
Εμένα πάντως μου άρεσε καστανό και μακρύ!
Πιάνεται εύκολα βρε αδερφέ! Μιλώ ορθώς;
Και δε φτάνει μόνο αυτό, έχεις και τους ηγέτες σου να σε βοηθάνε να βρεις διέξοδο στην προσπάθεια σου!
Βλέπωντας την ανατολή πάντα με χαμόγελο…τοτε !!!Απο το μπαλκονι του Μπαρμπα-αγγελη
Καλά παιδιά…!
Α! Ουδεμία αμφιβολία χωράει περί τούτου! (Όπως έλεγε και μια ατάκα σε ένα έργο)
Επαγγελματίες πωλητές!
Αυτοί ξεπερνάνε και μένα που ζω από τις πωλήσεις!
Αυτοί πουλάνε ψυγείο σε εσκιμώο!
Και εκεί που πας να σκάσεις, να ουρλιάξεις, να κανείς κανά κακό και έχεις αρχίσει να μοιράζεις μούτζες αριστερά δεξιά , βλέπεις κατι γεροντάκια να ξεπροβάλουν από τις γωνιές με τις μαγκούρες τους , να χαίρονται γιατί απλά μπορούν και περπατάνε και σου λένε με ένα απέραντο χαμόγελο (έστω και με τη μασελίτσα τους) »έχει ο θεός παιδάκι μου»!
Εκεί σου κόβεται η μαγκιά, η υπεροψία, ο εγωισμός…
Τελικά είμαστε Έλληνες!
Έχουμε υποχρέωση να είμαστε Έλληνες. Με τις βρισιές μας, την αγανάκτησή μας, την πονηριά μας, το χαμόγελό μας, τα κλαρίνα μας, τα πανηγύρια μας, τις μπουζουκλερί και τα λέλουδά μας! Νομίζω;
Γιατί όπως είπε και ο Κομφούκιος, δυο είναι οι χαρές τις ζωής: Η γέννηση και θάνατος!
Οπότε στο ενδιάμεσο πορεύεσαι με αυτό που είσαι και με ότι έχεις!
Μαγκιά μου που είμαι Ελληνάρας και τα περνάω αυτά… Γούστο και καπέλο μου και λογαριασμό σε καμιά κουφάλα Ευρώπη!
Γουστάρω που έφυγα από την Αθήνα και πήγα στην Τρίπολη. Γουστάρω που πίνω καφεδάκι καμιά Κυριακή στη Λυκούρια και βλέπω γεροντάκια να γελούν. Γουστάρω που ακούω κοκόρια, κότες, πρόβατα, σκυλιά, γατιά, γαιδάρους! Γουστάρω που είμαι Έλληνας και ζω στην Ελλάδα.
Έστω και καραφλή!
lykouriablog_ 
ωραιος ο συζυγος!!!!!
By: Σοφια on 27 Σεπτεμβρίου, 2011
at 4:00 μμ
Τυχερή εκείνη που τον έχει!!!
By: ΤΟ ΚΑΡΦΙ on 28 Σεπτεμβρίου, 2011
at 10:30 μμ
Μπράβο Θωμά! Πές τα!
By: Φουντούκος Jr on 27 Σεπτεμβρίου, 2011
at 6:56 μμ
μπραβο θωμα…καλα τα λες
By: zwi on 27 Σεπτεμβρίου, 2011
at 7:42 μμ
Διαβάζω καιροό το μπλοκ, αλλά δεν έγραφα γιατί δεν έχω και τη καλύτερη σχέση με την τεχνολογία.Γράφω για να πω μπράβο σε ενα νέο άνθρωπο ,που απ’ότι καταλαβα δεν είναι δημόσιος υπάλληλος, που διαμαρτύρεται μεν , αλλα παραλληλα ειναι αισίοδοξοες.
Εύχομαι παληκάρι μου(εγω δεν σε ξέρω κατάλαβα οτι έχεις μωράκι απο τους συνσχολιαστές του μπλοκ.να σου ζήσει) νασαι παντα ετσι.
Εύγε!!!
By: Λυκουριώτης on 27 Σεπτεμβρίου, 2011
at 11:41 μμ
Επιτέλους και ενας άνθρωπος αισιόδοξος!!!!
By: χείμαρος on 27 Σεπτεμβρίου, 2011
at 11:44 μμ
Δε γινεται να προχωρησουμε αν δεν ειμαστε εστω και λιιιιγο αισιοδοξοι, εμεις φεραμε τη χωρα μας σε αυτο το σημειο και εμεις θα τη ξεμπλοκαρουμε. Πάντα τις δυσκολες στιγμες σκέφτομαι τη μανα μου που λέει : «Σώπα παιδάκι μου τρέμει η γης αλλα δε βουλιάζει»
By: Σοφια on 28 Σεπτεμβρίου, 2011
at 12:18 μμ
Όταν κοιτάς μέσα από τα μάτια ενός μωρού,επιβάλεται και πρέπει νάσαι υποχρεωτικά και απόλυτα αισιόδοξος. Μπράβο Θωμά!! Να γράφεις πιό συχνά να ανεβάζεις και εμάς…
By: ΤΟ ΚΑΡΦΙ on 29 Σεπτεμβρίου, 2011
at 3:00 μμ
Αν κάποτε με θυμηθούν και πουν και για μένα μια κουβέντα αυτό θα γίνει γιατί υπάρχεις εσύ. Είμαι περήφανος για σένα. Μην αλλάξεις και κάποτε αυτό το μήνυμα θα το γράφεις κι εσύ στον εγγονό μου.
By: pateras on 27 Οκτωβρίου, 2011
at 7:23 πμ
Τρεις γενιές σε μιά σελίδα..
By: Paparounas on 27 Οκτωβρίου, 2011
at 3:22 μμ
αυτα ειναι!!!!!!!!!! τους μυησα ολους στη Λυκουρια σας ευχαριστω που μας αγαπατε!!!!!
By: Σοφια on 1 Νοεμβρίου, 2011
at 3:44 μμ