lykouriablog_

Έφυγε από κοντά μας το αϊτόπουλο της γκιάφας της βελανίδας….
Τι να πεις, ό,τι και να πεις είναι λίγα….
Όταν φεύγει κάποιος θυμόμαστε, και καλά κάνουμε, μόνο τις καλές του στιγμές…
Όπως όλοι μας, έτσι και εσύ είχες απ’ ούλα .

Για μαςτα παιδιά τότε, όμως είχες πραγματικά μόνο καλές στιγμές…
Σίγουρα θα θυμάται η Μαρία του Βουρτσιάνη, πως όταν άκουγε τα τσιοκάνια  από τις «γίδες»  έτρεχε να σε προϋπαντήσει.

Στου Σπουδαίου,  στου  Μπότση, στου Κοντόγιωργα …όσο πιο μακριά γινόταν και εσύ κουρασμένος αλλά πάντα γελαστός την έπαιρνες αγόγκιστα στις πλάτες «στα αυτιά όπως μας έλεγες» και τραγουδώντας την έφερνες στη γειτονιά σας…
Τι και αν φώναζε η Βουρτσιάνενα  «άστον άνθρωπο μωρή είναι αποσταμένος»….
Όλοι ανεβήκαμε στις πλάτες  σου Τάκη, και συ ο πιο «τρελός» από όλους έπαιρνε το καμουτσί και φώναζε: για, για, για και έφερνε γύρω τα ζα στο αλώνι και εμείς …στο σβέρκο σου…
Όλοι  οι πιτσιρικάδες  που ήμασταν κοντά του  περνάγαμε από το σβέρκο του Τάκη!
Και αν τύχαινε με κανά μεγάλο να μην μιλάει κανά φεγγάρι «έτσι γιατί την είχε αυτήν την ιδιοτροπία ο Τάκης» …ήταν ικανός να ψάχνει  μετά τρεις μέρες μαζί του  μέσα στο χιόνι …για να βρει τη γεννημένη προβατίνα και ας μην μιλάγανε!!!

Ακόμα και ο Άι Λιας κατάλαβε την απουσία σου, τότε στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Μέχρι τότε τα καντήλια του δεν τα άφησες ποτέ σβηστά .Έτρεχες από την άλλη άκρη του βουνού να τα ανάψεις και εμείς όταν τα βλέπαμε αναμμένα ξέραμε ότι κάπου εδώ κοντά είναι ο Τάκης  «ο φύλακας άγγελός μας» .Γιατί όταν πέφτει η νύχτα εκεί στις κορδέλες τα έλατα βουίζουν περίεργα και έχεις ανάγκη όταν είσαι πιτσιρίκι να νιώθεις αυτήν την αόρατη βοήθεια .Αυτή που προσέφερε… ο Τάκης.

Άκουσα το Γιώργο το Κοσμά να λέει τις προάλλες ,ότι προκειμένου να του κάνει το χατίρι, να του φέρει κάτι παλιές φωτογραφίες που ήταν στη μισάντρα του σπιτιού του, κόντεψε να σκοτωθεί. Το πάτωμα υποχώρησε όπως όλα τα παλιά πατώματα. Μα που πήγαινες ,ρε άνθρωπε του είπε η Βιολέτα.Αφού το πάτωμα ήταν σάπιο δεν το είδες; Ούτε σε δέκα χρόνια δεν θα σε βρίσκαμε εκεί!!! 

 Το είδα ρε βιολέτα  αλλά πως θα γύριζα στην Αθήνα  χωρίς να δώσω αυτή τη μικρή ικανοποίηση στο Τάκη.

Ρε  συ, ο Τάκης μας μεγάλωσε όλους  εκεί στη γειτονιά…

Αυτος ήταν ο τακης…

Η γκιάφα της βελανίδας, τα τσιούμπια  στα στέκιζα, οι κορδέλες,  η κορφή στα σέσια, οι γούβα του Μπράβου,  τα τσιουμπια στη ντενα , η βρύση του καλόγερου, τα ελατάκια,  τα τσιούμπια της Γιωργούλας, η γκιάφα του Ριγάνη, το καμίνι στου γουβαρί, η στρούγκα σου στου Σωτήρα…. Όπου και να περάσουμε σε θυμίζουν Τάκη Μανωλάκη.