lykouriablog_

Του Νοσταλγού

Ο αϊτός του Χελμού  δεν είναι πια εδώ!!! Πέταξε για αλλού… λίγο βιαστικά μα περήφανα, έτσι όπως θα ταίριαζε στη διαδρομή του…

Κρέμασε τη κλίτσα του στον πιο ψηλό έλατο, εκεί που ανθρώπινο χέρι πια, δεν τη φτάνει. Το γέλιο του όμως  και το καλαμπούρι του, θα είναι εδώ κοντά μας.

Λάτρης της φύσης και της στάνης ο Λάμπης.

Αιώνιος νοσταλγός της κορφής του Χελμού… της ψηλής ράχης.

Έλεγε: θέλω να τη βλέπω χιονισμένη το χειμώνα «μάτι μου» για να ΄χουμε να πίνουμε το καλοκαίρι!

Άλλες φορές  έλεγε «τι δουλειά έχουμε εμείς εδώ στην παλιαθήνα.  Ά, ρε και να ‘μαστε σε μια ραχούλα να πιάναμε τον έλατο να ακούγαμε τροκάνια  και να βλέπαμε τα αρνιά να χορεύουνε!
Του λέγανε: καλά εκεί στο σπίτι σου στο χωριό  δεν σε ενοχλούνε  τα φουσκιά στα  καλύβια, δεν σου μυρίζουνε τα πρόβατα; Εκείνα με αναθρέψανε. Εγώ γεννήθηκα στην νουρά της προβατίνας. Πάει τώρα να τα πολεμήσω; Δεν γίνονται αυτά τα πράματα.

Στους κυνηγούς:  τι τα πειράζεται τα πραματάκια ρε διαβόλοι, τι σας κάνουνε; Αφήτετα τα αγριμάκια να τα ακούμε, γιατί λιγοστέψανε πολύ και μουγγάθηκε ο τόπος!

Είχαμε τη τύχη να έρθει στο χωριό μας.

Είχε την τύχη μαζί με την κυρά Χαρίκλεια να αποκτήσει δυο πραγματικά καλά παιδιά  το Σωτήρη και την Ευαγγελία, τα σπουδάσανε με μεγάλο αγώνα και τα δύο σήμερα είναι  καθηγητές, σπουδαίοι επιστήμονες με μεταπτυχιακά. Απόκτησε  πρόσφατα ένα εγγονάκι από το Σωτήρη…

Στήριξες με πάθος τη Χαρίκλεια  στη προσπάθειά της να δημιουργήσει πολιτισμό στη Λυκούρια. Ήσουν πάντα και θα παραμείνεις  το πιο γερό στήριγμα της.

Τώρα εκεί στη κορφούλα που είσαι, αγνάντευε τα γιδοπρόβατα… και ίσως, ίσως να φτάσουνε στα αφτιά σου πάλι… οι φωνές από τις πρόβες…

Καλό ταξίδι φίλε…