lykouriablog_

Του Νοσταλγού

Γειά σου ρε Λιλή!!! Αθάνατος ρε!!!

Ο Σπήλιος πρέπει να ‘ταν…

Ναι, έφυγες νωρίς… είσαι όμως εδώ!!!

Είσαι, …στη μαεστρία, στο ταλέντο και στη πινελιά του Σπήλιου.

Είσαι, στον αυθορμητισμό και το τσαμπουκά της Μαρίας…

Είσαι, στη τρέλα, στο πέταγμα και στο απρόβλεπτο του Γιώργη!

Είσαι στο χαμόγελο, στην προθυμία και στη καλοσύνη και των τριών παιδιών σου…

Αυτή είναι η μεγαλύτερη σου παρακαταθήκη. Όλο το μεγαλείο σου στα αντίγραφα σου…
Για όλους είχες! Είχες και το προσέφερες απλόχερα και αυτό είναι που θα μας λείψει πολύ!

Στις γιαγιάδες… θα λείψει το κατσαβίδι και ο κάβουρας…
«…ρε Θοδωρή μου χάλασε της κουζίνας το μάτι»
«βάλε θεια μια μπύρα στο ψυγείο και ώσπου να παγώσει έφτασα»
«…τα χέρια του χρυσά παιδάκι μου!»

Ετούτο είναι βαρύ, ποιον να φωνάξω; το Λιλή!

Στους μαστόρους και στους βοηθούς σου θα λείψει η έμπνευση και η ευστροφία στις κακοτοπιές της δουλειάς. Το σκερπάνι, το μυστρί και το πριόνι στα χέρια σου, ήταν προέκταση του εαυτού σου και του ταλέντου σου. Ήταν όπως το πινέλο στο χέρι του ζωγράφου, όπως το μουσικό όργανο στον μουσικοσυνθέτη. Όσο για το αλφάδι… αυτό το είχες στο μυαλό και στο μάτι!

Είχες τη λύση βλέπεις πάντα έτοιμη…γεννιόταν στη στιγμή!
Στους πιο ειδικούς θα λείψει, (αρχιτέκτονες και μηχανικούς) η έμπνευση και η φαντασία του αυτοδίδακτου…
Ζωγράφιζες και σχεδίαζες τα πάντα. Σου αρκούσε μισή ώρα, να σχεδιάσεις και να ζωγραφίσεις… και η σκάλα «γόρδιος δεσμός» ήταν έτοιμη!
Στο ράβε ξήλωνε ποιος θα βρει τη λύση; ποιον να φωνάξουν;
…ε ποιον άλλον, το Λιλή!

Αυτή τη σκάλα που ανέβηκες… στον ουρανό εχθές… είμαι βέβαιος αν ήταν στο χέρι σου, αν και από θεϊκό χέρι βγαλμένη, εσύ και εκεί θα έβαζες τη πινελιά σου…

Πάντα έβαζες τη πινελιά σου… και στα απλά και στα δύσκολα…

Ρώτησα το κάποτε το Νίκο… ποιος μάστορα ξεπερνάει καλύτερα τις κακοτοπιές;
«Για όλους μας υπάρχουν δυσκολίες μου είπε και καμιά φορά άλυτα προβλήματα στη δουλειά μας…για έναν μόνο δεν υπάρχει άλυτο πρόβλημα. Μόνο για το Λιλή»
Σίγουρα δικαιούσουν ακόμα χρόνια…
Ευτύχησες να δεις πολλά… έζησες πολλά.

Κομμάτια από το ταλέντο σου στα παιδιά σου… μα το πιο σημαντικό… ευτύχησες να δεις τρία καλά παιδιά και αγαπημένα παιδιά!
Ήταν όλοι δίπλα σου…. και εσύ αγέρωχος, όπως πάντα μέχρι το τέλος …έσφιγγες το χέρι ως την τελευταία στιγμή και ήταν όπως πάντα… μέγκενη.
Περίμενες την ανατολή… της χαμογέλασες!
Εκεί στην αγκαλιά των παιδιών σου και της γυναίκας σου, είπες την τελευταία καλημέρα…
Έζησες γελαστός, έφυγες γελαστός.

Την ώρα που κτύπαγαν οι καμπάνες… θυμήθηκα που χόρευες με το Βασίλη το φίλο σου: «μην βιάζεστε ρε χριστιανοί στο τάφο να με πάτε». Χαμογέλασα. Τότε ήταν για κατάθεση ψυχής στις μελωδίες των θνητών, στο μεράκι, στο γλέντι, για το ξεφάντωμα…

Τώρα;
…τώρα όμως ήταν αλήθεια.
…σκέφτηκα …έπεσε αυτό το βουνό; Αυτό το θηρίο;

Ήσουν το δέκα το καλό!
Απ’ ότι φαίνεται… είναι το πεπρωμένο, όλα τα δεκάρια να κρεμάνε τα παπούτσια τους νωρίς.
Όμως μένει αναλλοίωτη στο χρόνο η εικόνα και η διαδρομή τους.

Ένα μεγάλο αντίο όπως σου άξιζε…
Ένα ταξίδι με φως η ζωή σου, ένα ταξίδι στο φως το φευγιό σου…

Καλό ταξίδι καλλιτέχνη